Η λυτρωτική Εμπειρία Μάλερ
Μια ιδιαίτερη εμπειρία βιώσα πριν μερικές εβδομάδες με την 4η Συμφωνία του Μάλερ, προσαρμοσμένη από τον Κωνσταντίνο Δημηνάκη για μικρό μουσικό σύνολο που ερμήνευσαν μέλη της Συμφωνικής Ορχήστρας Δήμου Αθηναίων και η σοπράνο Μυρσίνη Μαργαρίτη, καλή φίλη, υπό το μαέστρο Μιχάλη Οικονόμου στο αμφιθέατρο της Τεχνόπολης.
Ξεκινώντας η συμφωνία με πήγε ένα μικρό ανέμελο περίπατο, αλλά αυτή η ανεμελιά είναι μόνο μια ψευδαίσθηση. Κι αν νομίζει κανείς ότι η μουσική του Μάλερ είναι αφελής ή χαριτωμένη... γελιέται! Μπορεί για μια στιγμή να εκφράσει τη φωτεινή πλευρά της ζωής, αλλά στη συνέχεια η αποδόμηση της δήθεν παιδικότητας είναι γεμάτη τραύματα: εκεί ένιωσα το ψυχικό του βάρος και όλο το συσσωρευμένο πόνο του, που όμως, ως μεγάλος θεραπευτής και ιδιοφυής συνθέτης, ξέρει να μετασχηματίζει σε καθαρό συναίσθημα. Όταν άρχισε να συμβαίνει αυτή η μεταμόρφωση τότε ακριβώς, στην τρίτη κίνηση, είχα αυτήν την πρωτόγνωρη συναισθηματική εμπειρία: δεν έβλεπα πια το μαέστρο, την ορχήστρα, το χώρο, αλλά ένα ποτάμι ενέργειας, μια συνεχή ροή συναισθήματος που δεν τελείωνε...για μια στιγμή έπιασα τον εαυτό μου να παρακαλά κάποιος να μου ξεριζώσει την καρδιά για να μην αισθάνομαι τόσο!
Μέχρι να συνέλθω, μαζεύοντας τα δάκρυα από τα υγρά μάτια μου, ένιωσα μέσα στο χώρο ένα αιθέριο μουσικό πλέγμα, μια ποιότητα απο άλλη σφαίρα, όπου σαν μέσα σε όνειρο, εμφανίστηκε στη σκάλα η σοπράνο, και άρχισε να κατεβαίνει για να πάρει τη θέση της για την τέταρτη κίνηση. Και τότε, μέσα από αυτήν την «θεραπευτική» - όπως την ένιωσα -εμπειρία, άρχισαν να μου έρχονται εικόνες από το παρελθόν και με πλημμύρισαν υπέροχα συναισθήματα: ο έρωτας και η μουσική, ο έρωτάς μου για τη μουσική, και η αγάπη μου για όλους τους ανθρώπους που έχω συνδεθεί μαζί τους μέσα από την μουσική.
Φαίνεται πως είναι η μουσική του Μάλερ που μου δημιουργεί αυτήν την εμπειρία, καθώς αργότερα θυμήθηκα πως κάτι παρόμοιο είχα ξανανιώσει στις13 Μαίου 2014. Μέγαρο Μουσικής. Πρώτη σειρά. Μαζί με ένα κατάμεστο Μέγαρο περίμενα εκστασιασμένη να ακούσω - και να δω φυσικά!- τον Jonas Kaufmann, τον «βασιλιά των τενόρων» που θα συνέπραττε με την Kammerorchester Wien-Berlin για να ερμηνεύσει τα Τραγούδια του Οδοιπόρου. Με την πρώτη του εμφάνιση ο Κάουφμαν φυσικά σε κερδίζει με το παρουσιαστικό του, όμως η μουσική του Μάλερ έτσι όπως μιλούσε από μέσα του, με έκανε να ξεχάσω πόσο γοητευτικός ήταν. Γιατί πάλι άρχισα «να βλέπω μια δέσμη ροής συναισθημάτων» και αφέθηκα εκεί στη στιγμή, με ιδανικό όχημα έναν ερμηνευτή που με ευλάβεια και ταπεινότητα άρχισε σιγά σιγά να «εξαυλώνεται» μπροστά στα μάτια μου, και μαζί του κι εγώ.
Η μυσταγωγική ατμόσφαιρα που με υποβάλλει η μουσική του Μάλερ, μου δημιουργεί αυτήν την πρωτόγνωρη λυτρωτική εμπειρία, και θέλησα να τη μοιραστώ μαζί σου!
Στο επόμενο άρθρο θα γράψω πώς βιώνω τις σχέσεις και οι δυναμικές που αναπτύσσονται μέσα στην ομάδα μου και το The Katia Paschou Project. Πώς βλέπω τους νέους καλλιτέχνες, ανοίγοντας το συναίσθημα τους, να εξερευνούν τον δικό τους «ήχο». Ή και το αντίστροφο: πώς εξερευνώντας το δικό τους «ήχο», ανοίγονται στο συναίσθημα!
