Η σημασία του να είναι κανείς ... «Μαζί»

Ένα άρθρο-απολογισμός πριν την καταληκτική συναυλία του The Katia Paschou Project

Πρόλογος: Άνδρος Εικόνα από καλοκαίρι περασμένης δεκαετίας

Άλλο ένα από τα μαγικά βράδια που η γιαγιά μου η Κάτια μαζί με τις αδερφές της κάθονταν στο μπαλκόνι τους στην Άνδρο και τραγουδούσαν όλη τη νύχτα «ξορκίζοντας» έτσι τις μικροπαρεξηγήσεις της ημέρας. Ο θείος Μίμης έπαιζε φυσαρμόνικα, ο παππούς ο Σπύρος κιθάρα και ο θείος Γιάννης έκανε δεύτερες στις μικρές του αδερφές, Λέλα και Βρυσούλα, με μια φωνή γλυκιά και μελωδική σαν τενόρου. Ακόμα ηχούν στα κύματα της Άνδρου, όταν πηγαίνω, τα τραγούδια και τα γέλια τους.

Ένα κορίτσι στο μπαλκόνι της Άνδρου

Με τέτοια ακούσματα μεγάλωσα τα καλοκαίρια μου στην Άνδρο και, όπως ήταν φυσικό, ένα από αγαπημένα μου παιχνίδια ήταν να τραγουδάω κι εγώ μόνη μου στο μπαλκόνι, πέρα μακριά στη θάλασσα. Και άλλες φορές να στήνω παραστάσεις μαζί με την ξαδέρφη μου για τους θείους που χαίρονταν να υποδύονται το κοινό μας. Ακόμα είμαι αυτό το κορίτσι στο μπαλκόνι της Άνδρου, και κάθε φορά η συναυλία μου είναι μια γιορτή χαράς, μια ευκαιρία για να νιώθω το «μαζί» και πως αυτή η οικογένειά μου όλο και περισσότερο διευρύνεται.

Ο δικός μου κόσμος

Το The Katia Paschou Project γεννήθηκε από την ανάγκη μου να δημιουργήσω το δικό μου κόσμο: το δικό μου ιδανικό τρόπο πώς κάνουμε μουσική, πώς είμαστε μέσα σε μια ομάδα, πώς μοιραζόμαστε τα κοινά «θέλω», και πώς κερδίζουμε όλοι και ένας-ένας ξεχωριστά μέσα από το «μαζί». Και ενώ ένιωθα διακαώς αυτήν την ανάγκη-που σίγουρα είναι η ίδια επιθυμία του κοριτσιού στο μπαλκόνι της Άνδρου- είδα σιγά σιγά πώς άγγιζε αυτή η ενέργεια πολλούς ανθρώπους, συνεργάτες και μη που έσπευσαν να συνεισφέρουν και με το δικό τους τρόπο να συμμετέχουν.

Αγγελική Καθαρίου, μέτζοσοπράνο

Δεν ήταν πρώτη φορά που η Αγγελική στηρίζει ένα εγχείρημά μου: ήδη από το 2010 όταν αποφάσισα να υλοποιήσω την ιδέα του Φώτη Παπαθανασίου για τη Συμμετοχική Όπερα, η Αγγελική, εξαίρετη τραγουδίστρια και μουσικός, με πολλή αγάπη ήταν δίπλα μου. Η Αγγελική ήταν ο δεύτερος άνθρωπος που, όταν το καλοκαίρι του 2015 σχεδίαζα το πρότζεκτ, έμαθε για αυτό. Και φυσικά το να τραγουδήσω μαζί της αυτό το θείο έργο του Περγκολέζι ήταν πραγματική ευλογία.

Δημήτρης Παπαγεωργίου, βαρύτονος

Και ο Δημήτρης, καλός φίλος, επίσης από τους πρώτους συνεργάτες της Συμμετοχικής Όπερας δε θα μπορούσε να λείπει από την καταληκτική συναυλία του Project. Πάντα με κέφι και την ιδιαίτερη έφεση στην επικοινωνία του με τα παιδιά δίνει στην ομάδα με αγάπη τον καλύτερο εαυτό του και το ταλέντο του.

Γιάννης Γεωργιάδης, βιολονίστας

Με το Γιάννη γνωριστήκαμε καλλιτεχνικά το 2013 στην Εύθυμη Χήρα της ΕΛΣ. Μια σπάνια περίπτωση υψηλού επιπέδου μουσικού με έμφυτο ταλέντο σκηνικής παρουσίας. Δέχτηκε την πρόσκλησή μου να συμμετάσχει ως επίτιμος προσκεκλημένος στο πρώτο μέρος της Χριστουγεννιάτικης συναυλίας μας, και από εκείνη τη στιγμή με συμβουλεύει ως προς το μουσικό μέρος, ακούει τα παιδιά, τα καθοδηγεί μουσικά, παρακολουθεί τις πρόβες μας με ειλικρινές ενδιαφέρον και παρατηρεί την πρόοδο της ομάδας, της οποίας νιώθει – και είναι φυσικά- σημαντικό μέλος, με την ανεκτίμητη και ανιδιοτελή προσφορά του.

Κωνσταντίνος Δημηνάκης, μαέστρος

Μέσα στο κοινό μας στην πρώτη μας συναυλία είχαμε την χαρά να έχουμε και τον Κωνσταντίνο τον οποίο δεν γνώριζα προσωπικά, είχα όμως ακούσει για τη δράση του ως ενός από τους ταλαντούχους και ανερχόμενους νέους Έλληνες μαέστρους με έδρα τη Βιέννη. Φανταστείτε τη χαρά μου όταν ένας σχεδόν άγνωστος ως εκείνη τη στιγμή και τόσο σημαντικός καλλιτέχνης, εκδήλωσε ενδιαφέρον για την ομάδα μας, και προσφέρθηκε να έρθει να δώσει ένα σεμινάριο.

"Όταν είδα αυτό που έγινε πάνω στη σκηνή είπα ότι θα ήθελα πάρα πολύ να συνδράμω και εγώ με τον τρόπο μου, όπως μπορώ να βοηθήσω, γιατί είναι πολύ αξιόλογη όλη αυτή η δουλειά που γίνεται με ένα πολύ σφαρικό τρόπο σε ότι αφορά το θέμα Performance" είπε ο Κωνσταντίνος χαρακτηριστικά στην εισαγωγή του μαθήματός του.

Κάναμε μια κουβέντα λοιπόν για την «εσωτερική ενέργεια της Μουσικής» και το πώς αυτή η ενέργεια μπορεί να αγκαλιάσει μέχρι και τον τελευταίο θεατή. Ένα μάθημα ..για το "Μαζί"

Στάθης Τζάρος, project manager

Ο Στάθης είναι ο πρώτος άνθρωπος που κατάλαβα ότι δεν μπορώ να «ξεγελάσω» με την καλλιτεχνική μου «γοητεία». Στην πρώτη μας συνάντηση πριν καν αποφασίσουμε να «γίνουμε ζευγάρι» ως mentor & mentee στο πλαίσιο του προγράμματος γυναικείας επιχειρηματικότητας του IforU, ξεκίνησα να του μιλάω έτσι όπως κάνω πάντα και πετάω στα σύννεφα.

Τότε εκείνος με κοίταξε στα μάτια με ένα βλέμμα σίγουρο και δυνατό και μου είπε:

"Κάτια, ωραία είναι όλα αυτά που μου λες αλλά εγώ θα σε πάω από το Α στο Β".

Ξεκάθαροι στόχοι. Ξεκάθαρο βλέμμα. Ξεκάθαρο Βήμα. Μόνο αυτό σε πάει από το Α στο Β. Αυτό οι καλλιτέχνες το έχουμε τόσο ανάγκη. Και αυτό ακριβώς ήθελα να μεταδώσει και στην ομάδα, πέρα από την δική μου προσωπική καθοδήγηση ως project leader, για την οποία του είμαι ευγνώμων.

Έτσι σχεδίασα ένα σεμινάριο με τιτλο «Γιατί λέγεται Show-Business»

«Αυτήν την κουβέντα που κάνουμε σήμερα την έχω κάνει άπειρες φορές και με άπειρους επαγγελματίες από διαφορετικούς τομείς. Πάντα όλοι πιστεύουν ότι στον χώρο τους υπάρχει μια πεπατημένη. Έτσι πάντα γίνεται. Και τελικά πάντα εμφανίζεται αυτός ο ένας που κάνει τη διαφορά» Στάθης Τζάρος

Ο Στάθης είναι ο άνθρωπος που μετά από 15 ώρες δουλειάς στο γραφείο του, θα μιλήσει μαζί μου στις έντεκα το βράδυ για να λύσουμε ένα θέμα για ένα επόμενο βήμα της ομάδας ή την προώθηση της συναυλίας μας. Χωρίς να έχει απολύτως κανένα κέρδος. Αν αυτό δεν είναι το «μαζί» τότε τι?

Ελένη Δελή, ζωγράφος

Στην αναζήτησή μου για το «τι το ον;» έπιασα ένα πινέλο. Χωρίς να έχω ιδιαίτερο χάρισμα ή φιλοδοξία να ζωγραφίσω, δέχτηκα με χαρά την πρόσκληση να συμμετέχω στο εργαστήρι ενηλίκων του Ιδρύματος.

Εκεί γνώρισα την Ελένη ως δασκάλα που πραγματικά σε απευλευθερώνει και σου δίνει όσες πληροφορίες χρειάζεσαι για να εμπλουτίσεις τα εκφραστικά σου μέσα και να ανακαλύψεις την τέχνη αυτή. Ανάμεσα στα χρώματα έγινα και πάλι παιδί: επειδή δεν είχα ταλέντο ή φιλοδοξία, τα έργα μου ήταν πραγματικά πολύ πολύ ευφάνταστα. Γιατί δεν είχα εμπόδια. Τι λέξη κι αυτή που κυνηγάει τους καλλιτέχνες. Χωρίς εμπόδια ένιωσα τις υφές, τις αποχρώσεις τις nuances που ψάχνουμε στη μουσική και που δεν μπορούμε να βρούμε γιατί μας κατατρέχουν τα «μη», τα «πρέπει», τα «όχι». Σε μια ολιστική προσέγγιση ήθελα οπωσδήποτε να μοιραστώ αυτήν την εμπειρία με την ομάδα μου. Και έτσι γεννήθηκε το σεμινάριο «Ήχος και Χρώμα»

«Σε ένα εικαστικό έργο χρειάζεται να υπάρχει ρυθμός και το στοιχείο του απρόβλεπτου. έτσι δημιουργούμε την έκπληξη και σε αυτόν που το βλέπει». Ελένη Δελή

Κοινοί τόποι. Παντού. Όλες οι τέχνες και αυτές μέρος του «μαζί».

Νίκος Αγγελάκης, διακοσμητής- μακιγιέρ

Ο Νίκος με έχει μεταμορφώσει τόσες φορές για παραστάσεις και φωτογραφήσεις. Μα πάνω από όλα είναι ένας πραγματικός φίλος, συνοδοιπόρος που μόλις έμαθε για το πρότζεκτ μου είπε: Πώς μπορώ να συμμετέχω, πώς μπορώ να βοηθήσω?

«Έλα στην πρόβα και θα δούμε!» του είπα.

Να μια φορά που αυτό το «Πάμε και βλέπουμε» της ζωής σε οδηγεί σε θαύματα. Και ενώ είχαμε πει να αναλάβει το μακιγιάζ της παράστασης, ο Νίκος παρακολούθησε όλα τα μαθήματα της ομάδας, σχεδίασε τα κοστούμια και έπαιξε το ρόλο του Αναζητητή της Αλήθειας.

Γιατί όταν αναζητάς την αλήθεια από όπου και αν ξεκινάς με όποιο μέσον και αν έχει όχημα, θα δεις ότι η Αλήθεια στον πυρήνα της είναι μια.

Χόρχε Χάσο, τενόρος

Δεν υπάρχει πιο αγνή ιστορία αγάπης από αυτή του Χόρχε και της Κάτιας. Γνωριστήκαμε σε ένα σεμινάριο στην Ισπανία όταν ήμαστε 19 ετών μόλις είχαμε αρχίσει τα μαθήματα τραγουδιού και οι δύο. Και πριν χωρίσουν οι δρόμοι μας δώσαμε μια υπόσχεση μια μέρα να τραγουδήσουμε μαζί.

Τα ίχνη του Χόρχε τα έχασα για πολλά χρόνια, όμως δεν ξέχασα την υπόσχεση. Αλλά πώς να τον βρω; Έψαξα στο ίντερνετ και το μόνο που βρήκα ήταν ένα πρόγραμμα από ένα Φεστιβάλ ενός μικρού χωριού έξω από τη Βαρκελώνη όπου είχε συμμετάσχει. Κάλεσα στο τηλέφωνο του Φεστιβάλ και μίλησα στα καταλανικά! Γιατί η δύναμη της αγνής αγάπης σε κάνει να μιλάς και γλώσσες που δε γνωρίζεις. Και έτσι τον βρήκα, και το 2010 τον κάλεσα να τραγουδήσουμε μαζί τι άλλο? Την ιστορία της πιο αγνής αγάπης: το Ελιξήριο του Έρωτα.

Σήμερα δεν θα μπορούσα να έχω άλλον κοντά μου από τον αγαπημένο μου φίλο Χόρχε για να τραγουδήσουμε μαζί ξανά – και ξανά - και να γιορτάσουμε την Αγνή Αγάπη #purelove

Και έρχεται λοιπόν σε λίγες μέρες στην Αθήνα από την Ισπανία. Γιατί έχει σημασία το "Μαζί".

Επίλογος

Αυτή είναι μόνο η αρχή του «Μαζί»: ο κατάλογος τον ανθρώπων που με στηρίζουν είναι πλούσιος και ως προς τον αριθμό αλλά και ως προς τις χάρες που τους διακρίνουν.

Γιάννης Τσανακαλιώτης, Νεφέλη Τσιπουρίδη, Λίνα Παπαευαγγέλου. Νίνα Καλούτσα, Γιώργος Σκιτζάκος, Γιάννης Σαρηγιάννης, Αφροδίτη Βάσου, Λίλη Γαβαλά, Κωνσταντίνος Παπάς, Διονύσης Κατσίμπας, Σταύρος Δρίτσας, Αθηνά Πιπέρη, Γιώργος Παπατριανταφύλλου, όλα τα παιδιά της Ομάδας, διαμάντια διαλεκτά, φίλοι, οικογένεια, και φυσικά ο Έρωτας.

The Katia Paschou Project

12/5 @ 20.30 Ίδρυμα Θεοχαράκη

Συμμετοχική Όπερα: Το Ελιξήριο του Έρωτα